(Not so) Great River Race, Londen 2015

Sport is emotie. Dat bleek wel afgelopen weekend.
Na een seizoen samen extra trainingen varen, samen lachen maar soms ook samen afzien waren de twee teams er klaar voor.
Het ene team (United Dragons) waar van vele leden voor het eerst mee zouden doen. Het andere team (Titanic Dragons) bestaande een combinatie van leden van Concrete Dragons en United Dragons.

Op vrijdagochtend vertrok vanuit Amsterdam de Land Rover met twee boten en vanuit Alkmaar de busjes op weg naar Londen. Bij Hazeldonk de eerste stop waarop we gezamenlijk een kop koffie hebben gedronken en vervolgens de tocht naar Calais maakten waar we op de boot stapten. In Londen aangekomen hebben we een flinke tijd in de file gestaan. Na het uitladen van de boten en ander spullen zijn we met zijn allen gaan eten. Na het eten brengen de chauffeurs de busjes naar de finish waar ze wederom in de file terecht komen. Kortom een lange dag reizen. Maar het zou het waard zijn want morgen is het zover.

Zaterdagochtend. Na het prepareren van de boot lopen we met z´n allen naar het startgebied. Aangekomen in het startgebied is de spanning op de gezichten te lezen. Dit is waar we voor zijn gekomen. Tussen de andere drakenboten wachten we rustig af tot we mogen starten. Tijdens het wachten word er onderling wat contact gelegd. Waar komen jullie vandaan? Komen jullie echt alleen voor deze race naar Londen? Er wordt bij elkaar gekeken naar de preparaties aan de boot en naar die rare Hollanders die met twee stokken i.p.v. één drummen.

Vlak voor de start wordt er meerdere malen omgeroepen dat de zwemvesten op de juiste manier moeten worden gedragen. Voor ons zien we een outrigger om gaan terwijl een tweede naar een rescuepoint word gesleept. De eerste drakenboten worden naar het water gebracht. Door de omroepinstallatie klinkt fel “all dragonboats stop” Er moet een kwartier gewacht worden. De havenmeester moet uitsluitsel geven of het veilig is om het water op te gaan. Na kwartier klinken de twee woorden die we niet wilden horen. “No go”. Ongeloof, teleurstelling, verdriet. Dit was niet waarvoor we waren gekomen. Een jaar lang extra trainen komt hier tot een enorme anticlimax. Er wordt getroost. De boten worden weer afgetuigd. De chauffeurs wacht een rit van vier uur om de spullen bij de finish op te halen. Ongedane zaken keren we terug naar het hostel.

`s Avonds eten we bij de Chinees. Heerlijk troostvoer. Tijdens het eten klinken de plannen om volgend jaar alsnog naar Londen te gaan want dit verhaal voelt nog niet af. Zaterdag 3 september 2016 staat in de agenda genoteerd.

Klik op een foto voor een grotere afbeelding.

[Show slideshow]